Nog 1 nachtje slapen. De zenuwen spelen op, de spanning stijgt. Ik moet het nu dan toch echt bijna gaan doen. Gister een laatste trainings-testloop gedaan in Central Park. De laatste mijlen nog even geoefend op het officiële parcours. Over de magische finish gelopen. Ik droomde even weg…een haag van juichende mensen, ik kan bijna niet meer, stort net over de finish ter aarde. Maar ja, ik was dan wel eerste van de vrouwelijke-amateurs-veertig-plus-club. So worth it. Snel weer terug naar de realiteit.
No guts, no glory
Gemeen veel heuvels nog in het laatste stukkie. Aj, dat heb ik niet goed getraind. In mijn trainingsschema stond met enige regelmaat een “viaduct, of heuveltraining” (8 keer n viaduct ophollen). Tja Nederland is nagenoeg zo plat als eenn dubbeltje, dus vind maar eens een berg. Wat een armoe dacht ik dan, als ik dan toch maar weer eens viaductje pakte naast de A2. Gelukkig nog wat “klim” geoefend tijdens mijn vakanties in Portugal en Frankrijk. Echte bergen dat werkt bij mij mentaal een stuk beter. Ik hoop dat het genoeg is voor de New York challenge. Er zitten namelijk nogal wat bruggen in het parcours. Misschien word ik genadeloos gestraft. Maar..there’s no way back, just do it, no guts no glory en never, never, never give up. Dat zijn zo ’n beetje mijn mantra’s. Ik offer de 26,2 mijlen op aan mijn soulmates, renmaatjes, collega’s, patiënten, vrienden en familie. Geloof me jullie zitten er echt allemaal in en jullie gaan mij hier doorheen helpen. Now that’s an order!
