De Marathon Experience. Dag 5 (Race day)

Mooier en zwaarder dan ik me had voorgesteld. Het was een onvergetelijke ervaring. Ik voel iedere spier in mijn lijf maar dat is het waard. Gister om 05.45 op weg naar de start. Mijn hippe race-outfit verstopt onder ouwe weggooikleding. We zien er met z’n allen uit als n stelletje schooiers. Ouwe truien, veel te grote soms gescheurde jassen en veel vuilniszakken. Er is geen kledingvervoer dus je gooit alles uit en laat het achter op t veld. Tis koud, snijdende wind. Gelukkig deelt sponsor Dunkin Donuts gratis ijsmutsen uit. Na een zeer uitgebreide securitycheck met veel Amerikaans machtsvertoon het veld op. De startplaats op Staten-Island is een feest. Gratis koffie, bagels, water, powerbars omlijst met veel muziek. Nu nog 3 uur de tijd voor mentale voorbereiding op de race. Het heeft iets onwerkelijks maar het gaat toch echt gebeuren.

Ready, Steady, Go!

Om 10.30, aan de voet van de Verrezano Bridge, eerst het Amerikaanse volkslied gevolgd door n kanonschot. De race is begonnen, we worden uitgezongen door Frank Sinatra’s New York New York. Jeetje wat gaaf, nu al kippenvel. Met luid gejuich worden we onthaald op 4th avenue. Er wordt gretig gebruik gemaakt van de naam op m’n shirt. De eerste 20 km gaan snel. Gedragen door t publiek, de muziek, de omgeving, de sfeer. Fantastisch. Vanaf 25km begint de “endurance”, hart-longen geen probleem, wel de eerste spierpijntjes. Nog maar 17 km. Even rekenen, dat is dus “nog maar” de dam-tot-dam-plus-een beetje. Moet te doen zijn, wel veel klim in het parcours. Inmiddels 30 km, heftig. Met hulp van de massa’s mensen, bemoedigende woorden (“janna you are almost there”!) en wat krachtvoer loop ik verder. Het wordt echt heel zwaar nu. Die gillende mensen helpen ook niet meer. Ik wil rust! Stoppen! Kan niet, ik moet en zal de eindstreep halen. De spierpijn wordt niet erger, hart en longen kunnen ook nog wel maar mentaal is t n worsteling die zo rond de 38 km zijn hoogtepunt bereikt. Dan hoef je er nog maar 4 en n beetje. Het zijn lange kilometers, er komt geen eind aan. Zelfs na 42 km zijn die 200 meters nog te ver. En dan als een soort magie komt de finish in beeld. Ik kan wel janken! De verlossing! Dankbaar, voldaan en trots! Mijn tijd: 04.39.56. Het menselijk lichaam kan veel maar hier zijn we niet voor gemaakt en toch ga ik het weer doen. Volgend jaar en dan ren ik voor het vrouwenhart.