Toen ik 15 jaar was heb ik een onvergetelijk jaar doorgebracht op Greenwich Highschool in Connecticut. Als Nederlands hockeymeisje was je bij voorbaat al heel goed want Dutch girls kunnen nou eenmaal beter pushen, dribbelen, en harder slaan dan de All-American girls. Is gewoon een feit, hoef ik verder ook niet uit te leggen. Bloedserieus waren we op school in het Varsity team. Iedere dag trainen, 2 wedstrijden per week.
Janna
Miss Pagnano onze coach had met mij eigenlijk maar 1 probleem en dat was dat het voor haar onmogelijk was om mijn naam uit te spreken, laat staan te schreeuwen als ik weer eens te langzaam liep. “Janneke” bekt gewoon niet zo lekker op t hockeyveld, dus al gauw werd ik omgedoopt naar “Janna”; Run Janna! Hit that ball, Janna! Score!!! You can do it Janna, Come on! Nou dat hielp, in 1984 hebben de meiden van Greenwich High de State finales gewonnen en hebben we het “Field hockey” weer even op de kaart gezet! Gezien dit succes heb ik besloten om op mijn hardloopshirt voor de NYC Marathon heel groot JANNA te drukken. Het schijnt zo te zijn dat iedereen namelijk je naam roept als je voorbij rent en ik dacht om het ze makkelijk te maken druk ik t ff lekker groot op mijn shirt. Wie weet dat de magische vibes uit ’84 weer oude tijden herleven en ik de eindstreep haal. Tja, laten we eerlijk zijn, in mijn trainingen heb ik een paar keer maximaal 34 km gelopen. Toen kon ik echt niet meer. De laatste 10 zullen er dus echt uitgetrokken moeten worden door al die enthousiastelingen langs de kant. Dat is het mooie van die Amerikanen. Een beetje overdreven mag, ik houd daar van, dat maakt het leven wat bruisender dan onze doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-mentaliteit. Toch?
